-
1 osoba
сущ.• едок• индивидуум• лицо• личность• особа• персона• персонаж• человек* * *1) gram. osoba грамм. лицо2) lit. i teatr. osoba лит. и театр. действующее лицо, персонаж3) osoba особа, лицо, персона, человек* * *osob|a♀, мн. Р. osób лицо ň; особа; человек ♂;\osoba urzędowa должностное лицо;
kilkadziesiąt osób несколько десятков человек;\osoba trzecia постороннее (третье) лицо; we własnej \osobaie сам, собственной персоной iron:, starsza \osoba пожилой человек;
nakrycie na pięć osób сервировка на пять человек (персон);2. грам. лицо ň; 3. лит. персонаж ♂; лицо ň;\osobay występujące действующие лица;
● znaczna (wysoko postawiona) \osoba высокопоставленное лицо+3. postać
* * *1) ж, мн Р osób лицо́ n; осо́ба; челове́к mosoba urzędowa — должностно́е лицо́
kilkadziesiąt osób — не́сколько деся́тков челове́к
osoba trzecia — посторо́ннее (тре́тье) лицо́
we własnej osobie — сам, со́бственной персо́ной iron.
starsza osoba — пожило́й челове́к
nakrycie na pięć osób — сервиро́вка на пять челове́к (персо́н)
2) грам. лицо́ n3) лит. персона́ж m; лицо́ nosoby występujące — де́йствующие ли́ца
•- wysoko postawiona osobaSyn:postać 3) -
2 urzędowy
прил.• должностной• официальный• служебный* * *urzędow|yслужебный, официальный;sprawy \urzędowyе служебные дела; osoba \urzędowyа официальное (должностное) лицо; ton \urzędowy официальный тон
* * *служе́бный, официа́льныйsprawy urzędowe — служе́бные дела́
osoba urzędowa — официа́льное (должностно́е) лицо́
ton urzędowy — официа́льный тон
-
3 Amtsperson
Amtsperson f osoba urzędowa, fam. oficjel -
4 Amtsträger
Amtsträger m osoba urzędowa
См. также в других словарях:
osoba — ż IV, CMs. osobabie; lm D. osób 1. «jednostka ludzka, człowiek, postać» Osoba starsza, młoda, w średnim wieku. Odzież dla osób tęższych. Osoby nie upoważnione. Obca, znajoma osoba. Przemądrzała, niesympatyczna osoba. W dali zamajaczyła jakaś… … Słownik języka polskiego
urzędowy — urzędowywi 1. «dotyczący urzędu, spraw załatwianych przez urząd, pochodzący z urzędu, stosowany w urzędzie» Urzędowe pismo, akta. Urzędowa pieczęć. Tekst urzędowy. Tajemnica urzędowa. Nazwa urzędowa. 2. «sprawujący funkcje związane z pełnionym… … Słownik języka polskiego
figura — ż IV, CMs. figuraurze; lm D. figuraur 1. «postać ludzka lub zwierzęca wyobrażona w malarstwie lub rzeźbie; posąg, statua; gwarowe i potoczne: krzyż, posąg, przydrożna kapliczka umieszczane w miejscach otwartych (przy drogach, na placach itp.) i… … Słownik języka polskiego
firma — ż IV, CMs. firmamie; lm D. firm 1. «przedsiębiorstwo handlowe lub przemysłowe» Dobra, solidna, stara, zasłużona, znana firma. Firma wydawnicza, kupiecka. Założyć firmę. 2. «zarejestrowana urzędowa nazwa, pod którą osoba fizyczna lub prawna… … Słownik języka polskiego
rewizja — ż I, DCMs. rewizjazji; lm D. rewizjazji (rewizjazyj) 1. «przeszukiwanie przez władze śledcze mieszkania lub innych pomieszczeń, przeglądanie rzeczy, obszukiwanie osób w celu uzyskania dowodów przestępstwa albo w celu znalezienia przedmiotów z… … Słownik języka polskiego
funkcjonariusz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos V, lm M. e, D. y {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba pełniąca funkcję urzędową w administracji państwowej; urzędnik : {{/stl 7}}{{stl 10}}Funkcjonariusz policji, ochrony kolei, pocztowy. <fr.> {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
wysłannik — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos IIa, lm M. wysłannikicy {{/stl 8}}{{stl 7}} osoba wysłana dokądś z jakąś misją, zwykle urzędową, oficjalną; poseł, delegat : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wysłannik rządu, episkopatu. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
